We hadden een geweldig hondje, een Westie (een Cesarke in de volksmond), maar helaas moesten we hem enkele maanden geleden laten inslapen. Het beestje werd net geen 16 jaar, een mooie leeftijd voor een hond.
Ons eerste gedachte was: nooit nog een hond, nooit nog dat verdriet voor een hond. Dat was in november. Begin december begon ik al te denken dat terug een hondje in huis toch wel plezant zou zijn. Eind december zei ik het hardop hier in huis: dochterlief was dolenthousiast, manlief wat minder. We zouden zeker wachten tot in de zomervakantie, als we 2 maanden thuis zijn, veel beter om dat beestje op te voeden en zindelijk te maken ...
Half februari lagen manlief en ik tegelijk ziek in de zetel. Wat doe je als je ziek bent? TV kijken, lezen, door je GSM scrollen, door Facebook scrollen, ... Wat zag mijn oog toen plotseling? Heel dicht in de buurt was er een nest chihuahua's, waarvan er nog 1 reutje en 2 teefjes beschikbaar waren. Hm, zouden we? Manlief liet 1 blik over de foto gaan en liet er geen gras over groeien: we belden direct om eens langs te komen. Nog die week (nadat onze ziektekiemen niemand meer konden besmetten), gingen we een kijkje nemen. Het reutje kwam direct naar ons toe en knuffelde zich dicht tegen ons aan. En natuurlijk ... we waren direct verkocht!
Een weekje later mochten we Bowie (over die naam hebben we trouwens heel hard gediscussieerd, we hadden alledrie een andere favoriete naam, 3 keer raden wie gewonnen heeft ;-)) gaan halen. Sinds vrijdag 24 februari woont hij bij ons. Het is een echt schatje, eentje die heeeeel graag knuffelt maar ook eentje die graag kattekwaad uithaalt. Zoals manlief het verwoordde: dat past perfect bij ons, haha!
Zo'n lief snoetje!
Direct dikke vriendjes met dochterlief
Zijn favoriete slaapplek: mijn nek
Maar, chihuahua's zijn klein, en hebben het vaak koud. Bovendien is er ergens iets met hun lichaamstemperatuur die snel kan zakken. Je hoort me al aankomen: ik zwichtte en maakte een jasje voor Bowie zodat hij minder kou zou hebben als hij buiten een plasje gaat doen. Ik tekende het patroon een beetje uit de losse hand, nam de lintmeter en begon Bowie op te meten langs alle kanten (dat was het moeilijkste van allemaal, want hij vond dat niet leuk en zat bijgevolg niet echt stil tijdens het meten). Op goed geluk naaide ik iets in elkaar, en wonder boven wonder: het paste! Het zal echter niet lang passen, want hij gaat nog groeien. Niet erg, dan maak ik wel een groter jasje, ik heb de smaak te pakken ;-)
De binnenkant maakte ik uit fleece (lekker warm tegen het rugje), de buitenkant uit zwarte katoen. Het jasje sluit met velcro, al denk ik dat ik volgende keer een andere sluiting ga voorzien, ik vertrouw dit niet zo goed, als hij een beetje trekt is het al los.
Dat wordt bandwerk ...
1 opmerking:
Oh super lief.
Een reactie posten